ಖುಷಿಯ ಗಂಟನ್ನು ಇರಿಸಿದ್ದವು
ಮೂಡಣದಿ ಸೂರ್ಯನ ನಸುಗೆಂಪು
ಕೆನ್ನೆಯ ಆಗಸವು
ನಾಚುತ್ತಾ ಸ್ವಾಗತಿಸುತಿತ್ತು
ಪ್ರೀತಿಯಲಿ ನೇಸರನ ತುಸು ಬೆಳಕು
ಅಂಬರವ ಹೊಳೆಯುವಂತೆ ಮಾಡಿತ್ತು
ಹಕ್ಕಿಗಳೂ ಜೊತೆ ಸೇರಿ ಹಾಡುತ್ತಾ
ಸಂಗೀತವ ಆಲಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದವು
ಭಾವನೆಗಳ ಲೋಕದಲಿ
ಪಯಣಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನಾ....ಮರೆತಿದ್ದೆ ನನ್ನನ್ನೇ!!
ತಂಗಾಳಿಯ ಹಿತ ಸ್ಪರ್ಶವು
ಒಂದಷ್ಟು ಕನಸುಗಳನು
ಹೊತ್ತು ತಂದಿದ್ದವು,
ಇಬ್ಬನಿಯು ಮುತ್ತಿನಂತೇ
ಹೊಳೆಯುತ್ತಾ
ಖುಷಿಯ ಗಂಟನ್ನು ನನ್ನಲ್ಲಿ
ಇರಿಸಿದ್ದವು,
ಒಂಟಿತನವೆಲ್ಲಾ ಮರೆತು
ನಿಸರ್ಗದ ಸಹಜ ಸುಂದರತೆಗೆ
ನನ್ನೀ ಹೃದಯವು ಸೇರಿ ಹೋಗಿತ್ತು..
nice....
ReplyDeleteಹೌದು .. ಎಂಥಹ ನೋವನ್ನು ಮರೆಸಬಲ್ಲ ಶಕ್ತಿ ಪ್ರಕೃತಿಗಿದೆ ಅದೇ ನಮಗೂ ನಿಸರ್ಗಕ್ಕೂ ಇರುವ ಅವಿನಾಭಾವ ಸಂಬಂಧ ... ಸುಂದರ ಕಾವ್ಯ...
ReplyDelete-ಹುಸೇನ್
ಹೌದಲ್ವಾ..ಪೃಕೃತಿಯ ಸಹಜತೆಗೆ ಬೇರೇನೂ ಸಾಟಿಯಾಗಲಾರದು...ಧನ್ಯವಾದಗಳು
Deletenice
ReplyDeleteNice one..
ReplyDelete